Interview van Marij Detavernier met Mark Detremmerie n.a.v. 25 jaar studio Bloema

Op een doordeweekse dag, een dag waarop het onderwijs staakt (de geïnterviewde staakt slechts 1 uur en vraagt zich af of zijn studenten wel aanwezig zullen zijn), de zoon wat uitrust van de gedane boodschappen, de dochter toch naar school is (haar meester staakt niet) en de vrouw des huizes haar wekelijkse tochtje naar de markt onderneemt, heb ik een afspraak met een ‘levende legende’ binnen Bloema, nl. Mark Detremmerie.

Het is de bedoeling in de geschiedenis van de vereniging te grasduinen en dat geeft uiteraard stof voor enkele bladzijden herinneringen.

We schrijven 1969. Het ‘Regionale Splinternieuws’ van BRT 2 zond een reportage uit over radio Azalea, een ziekenomroep in Roosendaal, Nederland. Een groep Kortrijkse jonge spruiten (max. 18 jaar) ging een kijkje nemen bij deze radio omdat ze zelf ook iets dergelijks wilden opzetten. Eigenlijk nam onze leraar Guy Wattecamps het initiatief. Hij is iemand die meerdere zaken opstart en wat naar de achtergrond schuift als het eenmaal goed draait. Momenteel is hij priester-arbeider in Chambéry.  Buiten Mark waren de andere deelnemers leden van het koor ‘De Nachtegalen’. Wie er toen (en nu opnieuw) ook al bij was, is Hilde Velghe. Een krantenkop uit die tijd wil ik u niet onthouden: ‘Een knap meisje houdt dagelijks tientallen eenzame zieken gezelschap via een bandje’.

De prille Bloema-leden vergaderden in een lokaal in De Gilde. ‘Bloema’ is een woord uit de zigeunertaal en betekent ‘meibloem’. ‘De ziekenomroep wil aan haar leden een ruiker bloemen aanbieden, waarbij elke bloem een symbool is van vreugde, zon, muziek en ontspanning.’ Om fondsen te werven plande men een ‘grootse show- en dansavond’ met Luk Bels (klinkt ons bekend in de oren, zie vorig interview), Piotto en het zigeunerorkest The Fabians. In aanwezigheid van de personaliteiten zou dan ook de Bloema-mascotte, een zigeunermeisje, voorgesteld worden. (Waar is onze mascotte naartoe?) Het initiatief werd toegelicht in verscheidene parochies tijdens de missen en ‘de milde steun tot vreugde van zieken en gehandicapten’ bracht in één kerk zelfs 9200 frank op. Andere artiesten droegen een steentje bij. Willem Vermandere zorgde voor een succesvolle avond en in de stadsschouwburg werd een heus kleinkunstfestival georganiseerd met Louis Verbeeck, de Vaganten, de Kornet, de Nachtegalen, Raf Deckers en Skiffel P. Van Mossevelde. Een krantenartikel meldde: "Dat tieners zich nog kunnen bezighouden met problemen van hun medemensen, konden we moeilijk aannemen. Doch wanneer we nader contact namen, ontmoetten we zeven jonge mensen die werkelijk bezield zijn met een ideaal van naastenliefde." En nu gij ....

Het lokaal in De Gilde was boven en erg ontoegankelijk voor Mark. Het was evenmin geschikt als studio en daarom startte de groep bij Mark thuis met de opnames. De kwaliteit was recht evenredig met de technische mogelijkheden, d.w.z.. beperkt. Het programma werd in twee keer opgenomen: eerst de muziek en nadien de tekst. Dit kon van alles zijn: berichten uit het Kortrijkse, interviews (o.a.  met Gilbert Bécaud), poëzie, cursiefjes, een prijsvraag. Elke maand werd er een band gemaakt en ging men in de Kortrijkse ziekenhuizen bijna smeken om die af te draaien. De leden bezochten ook maandelijks een tiental zieken.

Na deze pionierstijd kreeg Studio Bloema in 1973 van de stad een lokaal in de gemeentelijke jongensschool op Walle. Met hulp van vrienden werd er een geluiddichte cabine ingericht. Vanaf toen startte men met 2 programma’s per maand. Omdat men meer zieken wilde bezoeken en de technische kant van de zaak wilde verbeteren, bleef er een nijpend financieel tekort. (Waar is de tijd dat de vzw geen nagel had om...?) Maar ze boerden voort en het aantal zieken steeg naar een 40-tal.

In 1975 sloegen Ziekenzorg CM, Licht en Liefde en Studio Bloema de handen in elkaar voor een nieuw initiatief: de Hoorbibliotheek. Ziekenzorg subsidieerde Licht en Liefde en kreeg banden ter beschikking in Kortrijk. Op Walle werden boeken ingelezen en er kwamen steeds nieuwe lezers bij.

In de kranten van begin 1979 kwamen oproepen om verzoekplaatjes en wensen aan te vragen voor mensen in rust- en ziekenhuizen. Het programma droeg de naam : ‘Zeg het met Bloema’ en wisselde af met het gewone programma ‘Horizontaal’. Tien jaar ziekenomroep werd gevierd met Tine Ruysschaert, Claire en het duo +4.

Studio Bloema lag aan de basis van een nationaal en een provinciaal samenwerkingsorgaan OSV (Ommekaar Studio’s Vlaanderen) en WOV (Westvlaamse Omroepvereniging). Wat is er hiervan trouwens geworden?

Een paar jaar later trok Studio Bloema af en toe met heel zijn hebben en houden naar de instellingen om ter plaatse een programma te maken. Dit bevorderde het contact met de luisteraars en het werd vaak een groot feest, al dan niet met pannenkoeken maar in elk geval met veel wensen-en verzoekplaatjes.

Een experiment ging van start in 1983. Op verzoek van Gemini werd er tweewekelijks op zondagmorgen een programma van Bloema uitgezonden. Verzoekprogramma’s en themauitzendingen (bijv. de regionale welzijnsraad, gezonde voeding, eenzaamheid, ...) wisselden elkaar af Terwijl de belangstelling in de instellingen steeg, nam het aan huis brengen van de programma’s omwille van praktische redenen sterk af Door plaatsgebrek in de school Bemok op Walle moest de studio er opgedoekt worden. De stad zou ‘vlug’ voor een andere locatie zorgen maar dat bleek tegen te vallen. De studio verhuisde naar Marks huis en aanvankelijk bleef de ziekenomroep programma’s maken. Het inlezen van boeken lag echter voor een hele tijd stil.

Op nieuwjaarsdag 1984 organiseerden vele vrijwilligers een marathonuitzending. Via de kranten, de rust- en ziekenhuizen kon men nieuwjaarsgroeten overbrengen aan mensen in de instellingen. Maar de mensen kregen niet enkel een verzoeknummer te horen op radio Gemini, ze kregen ook werkelijk een bloemetje (een orchidee dan nog wel!) met een kaartje. Het was een hectische dag waarbij iedereen in actie bleef: live uitzending met interviews, telefoneren, rondrijden met bloemen, koffie zetten, ... Na afloop was iedereen ‘piepedood’, maar het waren hoogtepunten voor Studio Bloema.

Door het gebrek aan een lokaal, ging enkel nog het programma op Gemini door. Maar in de gemeenteraad van september 1985 werd het huidige lokaal toegekend. Na de inrichting van de studio kon men herstarten met het inlezen van boeken voor Licht en Liefde. Later kwam Seniorencafé weer op de proppen met een programma voor de instellingen. Maar dat verhaal houden we voor een volgende keer.

We bekijken nog wat foto’s uit de ‘oertijd’ van Studio Bloema en met een map vol krantenknipsels kan ik aan de slag ...

Marij Detavernier